Ik ben niet ok.
Het is moeilijk om open te zijn over dingen wanneer het emotioneel gezien niet goed gaat. Het is niet zo zeer de vooroordelen die bestaan rondom psychische problematiek, wat een probleem is maar ik laat mij er niet door tegen houden. Het is iets anders. Praten maakt dingen realistischer. Ik ben ook iemand die dingen graag wil vertellen, maar er niet over wil praten tenzij het is met mensen die exact weten wat ik bedoel. Empathische reacties als sorry, beterschap, etc zijn reacties waar ik vaak ook gewoon niet weet wat ik er mee moet doen. Dus ik probeer en ik stop. Probeer en stop weer. Probeer en stop. Waardoor het lijkt alsof ik alleen maar kleine kutproblemen heb en niet continue bezig ben met hetzelfde. En misschien is het eigenlijk wel ook de vooroordelen ook over mentale problemen bij mensen met chronische aandoeningen. Hoe snel zeggen ze bij ons wel niet dat dingen tussen de oren zitten wanneer dingen ergens anders in het lichaam plaats vinden? En hoe snel noemen ze de maatrege