SlaapkamerActivisme

   Al meerdere dagen kijken we toe hoe Nederland op de kop staat omdat we gewelddadig laten zien dat een te grote groep Nederlanders niet kan omgaan met zelfs maar de kleinste deuk in hun privilege. Ondernemers lopen nog meer schade op (Dezelfde ondernemers die als wapens werden gebruikt tegen risicogroepen om ons te vertellen dat we doos moesten omdat de ondernemers teveel last hadden van de maatregelen die voor ons waren volgens hen), en inmiddels lijkt de politie het niet problemeatisch en zelfs prima te vinden samen te werken met wat gewoon knokploegen zijn alsof dat de dingen op gaat lossen of uberhaupt humaan en legaal te noemen is.  En al meerdere dagen is het de gesprek van de dag op social media. Maar zoals ik al in mijn tweets aangaf. We praten niet genoeg over het wat hier nu gebeurt en gebruiken zelf ook dit discrimerende systeem om met scheldwoorden wat hier gebeurt te veroordelen. Validisme. We zijn er zo aangewend dat teveel van jullie het niet meer zien. Validisme is ee

 Vandaag begonnen met vakantie. Barend heeft een paar weken vrij en ik heb ook besloten vrij te nemen van mn activisme oa. Ik wist dat ik gestresst had maar ik was niet voorbereid helemaal op hoe gestresst ik was. Maar op de eerste dag is het al duidelijk hoe nodig ik het heb om te ontspannen. Ik pakte een boek op en voor het eerst sinds een lange tijd kon ik een lange lees sessie houden. Mijn huid vibreerde met hoe blij ik er van was. Helemaal ontspannen kan ik nog niet merk ik nog. Maar het was een start. Een nodige start want ik geloof niet dat ik de rust heb gehad voor dingen sinds de covid pandemie startte. De barage of validisme en haat richting risicogroepen was constant, bam bam bam elke dag weer. Elke keer weer werden we achtergelaten. Genegeerd, vergeten, beschuldigd. Elke dag weer die nonsens totdat ik elke dag wakker werd met een intense haat richting de mensheid. Ik ben nog nooit zo pessimistisch, zo zonder hoop geweest. De validisme die ik ervaarde is nog nooit zo intens

 19 November, morgen exact 3 maanden terug, was de laatste keer dat ik naar een ziekenhuis moest. Ik moet vrijdag weer, maar zorg afspraken zijn eigenlijk de enige afspraken waarvoor ik naar buiten ga. Ik heb al 3 maanden geen stap buiten de deur gezet. Tenzij je die ene keer telt dat het zo hard regende en winderig was dat ik achter een pakketje aan moest rennen (die mijn partner normaal naar binnen neem). Ik heb de privilege dat ik een partner heb, maar ik ben 1 van de vele miljoenen mensen die zo hun tijd door brengen. Alleen naar buiten wanneer het moet en niet anders kan. Vanaf 27 Januari zijn gestaag veel risicogroepen in isolatie gegaan. De eerste groep zit dus sinds dan al 11 maanden in isolatie. Ik kan eerlijk zeggen dat mijn mentale gezondheid niet super is, noch mijn fysieke. Dit doet wat mijn lichaam. En al was ik veel al gewend, tenslotte ben ik bedlegerig door mijn aandoening en spendeer ik al jaren meeste van mijn tijd geisoleerd, dat helemaal niets meer buiten de deur k

 Ik ben neurodivers en soms duurt het even voor ik iets kan zien voor wat het was, als het gaat om communicatie. Dat is niet perse anders als het gaat om bijvoorbeeld vetfobie. Trigger warning voor diet culture, vetfobie, en alle trigger warnings die er zijn en ik mij niet kan bedenken nu even voor gewicht. Sommige vormen van medische vetfobie zijn on the nose. De allergoloog die zegt dat ik geen allergien heb maar het komt door dat ik te dik ben (Ik ben jaren later getest, ik heb allergien and than some), of de huisarts die zegt dat mijn handenpijn normaal is want ik heb dikke oude handen (Ik ben nog geen 40 en het was early onset artrose). Andere vormen van medische vetfobie laten je achter met een zuur gevoel en geen manier om goed om te zetten en uit te leggen wat er niet ok was tot soms maanden later.  Zo ook een incident waar ik initieel op Twitter al even over had maar ik nu pas dat bam! besef moment over heb. Ik ben What we don't talk about when we talk about fat aan het le

 Goedemiddag mensen! Het is inmiddels 2021 zeggen ze, en het is te merken in.... absoluut niets. Absoluut niets. Er is nog steeds een pandemie, VVD is nog steeds aan de macht en de wereld still does not give a damn about disabled people dying. Ze blijven feesten willens en wetens dat het ons de dood in kan jagen. Ben ik pessimistisch? Nee, ik ben realistisch, de realiteit is gewoon echter erg rot. We denken dat de nasleep van 2020 weg is, en dat is gewoon weg nog niet zo. Enfin, ik heb mijzelf wel getest, op oudjaarsdag. Ik begon aanvallen te krijgen waarin ik bijna flauwviel, echt niet lekker. Dus ik heb toch weer gebeld, zeker omdat als het niet Covid is, ik graag andere medische hulp wil hebben. Maandag verwacht ik de uitslag, het is niet zo snel met thuistest omdat het via de huisarts zelf komt, dus we wachten af. Het zal wel bizar zijn mocht ik het wel hebben met mijn isolatie. Ik bedoel ik ben nu al meer dan een maand geleden voor het laatst buiten geweest. Mijn laatste Ziekenhui