Vakantie

 Vandaag begonnen met vakantie. Barend heeft een paar weken vrij en ik heb ook besloten vrij te nemen van mn activisme oa. Ik wist dat ik gestresst had maar ik was niet voorbereid helemaal op hoe gestresst ik was. Maar op de eerste dag is het al duidelijk hoe nodig ik het heb om te ontspannen. Ik pakte een boek op en voor het eerst sinds een lange tijd kon ik een lange lees sessie houden. Mijn huid vibreerde met hoe blij ik er van was.

Helemaal ontspannen kan ik nog niet merk ik nog. Maar het was een start. Een nodige start want ik geloof niet dat ik de rust heb gehad voor dingen sinds de covid pandemie startte. De barage of validisme en haat richting risicogroepen was constant, bam bam bam elke dag weer. Elke keer weer werden we achtergelaten. Genegeerd, vergeten, beschuldigd. Elke dag weer die nonsens totdat ik elke dag wakker werd met een intense haat richting de mensheid. Ik ben nog nooit zo pessimistisch, zo zonder hoop geweest. De validisme die ik ervaarde is nog nooit zo intens geweest, en validisme is een dagelijks begrip zelfs voor covid, dan dat nu de risicogroep haat is.

En dat gebeuren is niet weg, het is niet weg. En misschien is dat het punt. Het gaat niet weg, het loopt niet weg. De haat blijft wel gaan. Betekend niet dat ik er niet af en toe van weg mag stappen. Om even tijd voor mijzelf te nemen weg van alles. Om even in een ander deel van de realiteit te zijn. Met een boek, een laptop en hobby dingen. Misschien kan ik weer ontspannen. Misschien kan ik alles weer bekijken met rust en zonder altijd boos te zijn.