SlaapkamerActivisme

Ik hoop dat deze blog zo duidelijk gaat zijn als ik het bedoel want ik ben boos en ook moe. Ik ga mijn best doen en de tijd nemen om er over te praten want ik denk dat we weer eens een gesprek moeten hebben over dat we medisch vetfobie gewoon niet acceptabel moeten vinden. En dat doen we nu wel onder de noemer: Dan had je maar niet dik moeten wezen. Dat gezegd merk ik dat mij dit persoonlijk zoveel raakt dat ook dat het bemoeilijkt uit mijn woorden te komen, en mij enigszins vooral paniekaanvallen geeft. Het is niet niets om te weten dat de medische vetfobie weer mij in gevaar brengt. Want het is niet mijn eerste verhaal, lees mijn blog: Er komt een "vrouw" bij de dokter, en Fatshaming en medici. Goed we gaan beginnen. Ik struggle al een lange tijd met allerlei nieuwe symptomen ongerelateerd aan wat ik al heb. Al ongeveer 2 jaar en langzaam neemt dingen toe. Ik prik dus regelmatig bloed om geen antwoorden te krijgen. Vorig jaar echter bleek mijn Gamma Gt leverwaarden te hoog

  May is for M.E. Het is weer Mei. Me Awareness Month is aangebroken. Sommigen van jullie weten dat dit een van de aandoeningen is die ik heb en erg sterk aan de voorgrond staat van de aandoeningen die mij beperken in mijn doen en laten. Anderen misschien niet. Ik kan jullie niet de schuld geven daarvan, het laatste jaar is vooral geweest voor mij voor disability justice en awareness, en risicogroep bescherming en de persoonlijke aspecten zijn ondergesneeuwd.  Maar goed Ik heb dus ME. Ik ga in deze blog niet uitleggen wat het is, want er zijn zoveel blogs over maar globaal kan ik wel vertellen wat het voor mij betekend.  Elke dag ben ik uitgeput. De uitputting verschild van ik kan niets, tot er komt veel uit mijn handen omdat ik zo moe ben dat ik adrenaline energie aanmaak (en daar ga ik later spijt van krijgen) maar ik ben nooit niet moe. Daarnaast voel ik mij ook altijd ziek, heb een grote hoeveelheid verschillende lichamelijke klachten en heb ik veel sensorische problemen. Ik ben be