Medische vetfobie, we zijn er te ok mee.

Ik hoop dat deze blog zo duidelijk gaat zijn als ik het bedoel want ik ben boos en ook moe. Ik ga mijn best doen en de tijd nemen om er over te praten want ik denk dat we weer eens een gesprek moeten hebben over dat we medisch vetfobie gewoon niet acceptabel moeten vinden. En dat doen we nu wel onder de noemer: Dan had je maar niet dik moeten wezen.

Dat gezegd merk ik dat mij dit persoonlijk zoveel raakt dat ook dat het bemoeilijkt uit mijn woorden te komen, en mij enigszins vooral paniekaanvallen geeft. Het is niet niets om te weten dat de medische vetfobie weer mij in gevaar brengt. Want het is niet mijn eerste verhaal, lees mijn blog: Er komt een "vrouw" bij de dokter, en Fatshaming en medici. Goed we gaan beginnen.

Ik struggle al een lange tijd met allerlei nieuwe symptomen ongerelateerd aan wat ik al heb. Al ongeveer 2 jaar en langzaam neemt dingen toe. Ik prik dus regelmatig bloed om geen antwoorden te krijgen. Vorig jaar echter bleek mijn Gamma Gt leverwaarden te hoog te zijn. Die moeten onder de 25 zijn en mijne was 60. Ik werd gestuurd naar een internist. 

In diezelfde ziekenhuis heb ik ongeveer 4 jaar terug, 5 jaar terug een darm ct gehad tijdens een spoedopname voor iets met mijn darmen. Goed. Dit was niet mijn gebruikelijke internist, die ik eerder voor bloedwaarden gerelateerde dingen zag. De samenvatting van het gesprek was dat er toen wat lichte leververvetting is gezien, en ik te dik ben en omdat ik te dik ben en het duidelijk was dat dat gewoon het probleem is dat er niet verder gekeken ging worden. Maakt niet uit dat er nu pas een probleem is, en alle andere omstandigheden met nu symptomen etc maakt het ook niet uit. Dik dus verdere onderzoek niet nodig. Met veel pushen kreeg ik er nog een bloed onderzoek uit. 

Na enkele maanden kreeg ik die, en de leverwaarden was meer toegenomen maar er werd opnieuw dus niets mee gedaan behalve aangeven dat ik jaarlijkse bloedprikken moet krijgen om dingen in de gaten te houden. Nu zijn mijn symptomen al meer dan een half jaar consequent aan het toenemen, en ik begin lethargisch aan het worden, moe, ziekerig maar ook misselijk, pijn in mn organen en ongelooflijke botpijn. De misselijkheid, de oprispingen en alles zorgt er voor dat drinken en eten veel dagen erg moeilijk gaat en ik bepaalde gerechten en dingen niet meer kan eten of weinig meer kan eten afhankelijk van hoe ik mij voel. Wat niet erg helpvol is als jouw dieet al erg gelimiteerd is doordat je zoveel allergien hebt. 

Uiteindelijk besloten maar opnieuw naar de huisarts te gaan. Ik had niet erg het gevoel dat er veel bereidwilligheid was te helpen met de klachten omdat er nog geen oorzaak was maar er werd weer bloedgeprikt. En veel was afwijkend, niet extreem maar wel afwijkend. En de GammaGt? Die was inmiddels toe genomen naar de 118. 

Je kan je voorstellen hoe groot de shock is aan hoe snel die nummers aan het toenemen zijn en hoe het effect is van artsen die niet luisteren naar dikke patienten en hun fysieke klachten alsof het de moeite waard is er wat mee te doen. Mijn gewicht en het feit dat ik door mijn disability activisme sterker voor mijzelf opneem is ook waarom ik als een lastige patient bekend staat bij sommige artsen. Ik ben niet lastig maar ik moet het dus voor mijzelf opnemen, en dat is een positie waarin dikke en chronisch zieke patienten sneller ingezet worden. Het is hun gedrag, weigeren om goed te helpen, dat ons in de positie brengt maar wij zijn het probleem hmmm hmmm. 

Enfin. Ik wachten tot de huisarts zou bellen. Zeker omdat ook andere waarden ook afweken. Maar mijn huisarts (niet de nieuwe een van de andere die er nog zat, mijn huisartsen zijn praktijk met 3) wilt er niets mee doen behalve over 3 maanden nog een keer prikken omdat dus die internist er niets mee deed. Toen ik pushtte voor meer raakte hij zelfs geirriteerd met mij. Ook het zelfde met waarom ik daar kwam (misselijk, niet goed kunnen eten en drinken vaak, allerlei buikklachten, zeker weten niet zwanger en nu ook gemiste maandelijkse periode). Moest het maar aankijken, alsof ik al maanden niets anders doet en na basis testen elke keer niet zo weg wordt gestuurd. 

En dat is dus wat systematische vetfobie doet in het medische systeem, het weerhoud van jouw recht voor medische hulp links en rechts. Jij bent het niet waard om goed te kijken naar wat er mis is. Het systeem is niet enkel gebroken voor dikke mensen, maar ook voor andere marginalisaties en individuele gevallen, maar dikke mensen zijn een groep waar de medische systeem voor gebroken is.

Dit gebeurt omdat het aangeleerd wordt, er zijn hele onderzoeken geweest rondom hoe deze vooroordelen in medische scholen van leraar naar leerling worden gebracht. Maar het wordt ook aangeleerd door de maatschappij. En wat je aangeleerd wordt door de maatschappij neem je mee de studie in. Tenslotte zijn dokters geen robots, maar mensen die hun eigen ideen en meningen er op houden. 

En laten we er wel bij houden dat het gaat om vooroordelen hier, en niet op de realiteit. Er is geen studie die bewijst dat een patient zorg onthouden magisch beter is voor hun gezondheid is. En er zijn ook studies die bewijzen dat vetfobische vooroordelen slechter zijn voor de gezondheid dan dik zijn zelf is. Ja maar dik zijn veroorzaakt dit en dit hoor ik nu gezegd worden. Ten eerste neemt de kans toe tot bepaalde dingen toe voor sommige mensen die dik zijn (Er zijn zat gezonde dikke mensen en zat dikke mensen die gezondheidsproblemen hebben compleet ongerelateerd aan dik zijn) maar het wordt niet veroorzaakt door het dik zijn. En het is ook dus nog steeds geen excuus om onder de noemer verlies maar gewicht geen onderzoeken te doen. Je zou moeten in en of uitsluiten dat het ook daadwerkelijk dit is. Dit helpt niemand. En als het iets is wat gemist wordt omdat je eerst moet afvallen voor zorg gegeven wordt is het potentieel dodelijk. Te veel dikke mensen zijn er aan gestorven.

Zeker aangezien niet iedereen wel even zo maar kan afvallen. Voor verschillende redenen. Medicijngebruik. Medische redenen. Genetische. Socio-economische. Psychische problematie die eetgedrag verstoort. Ik kan eeuwig doorgaan maar lichamen zijn anders. Zorg zou niet afhankelijk moeten zijn van een norm.

Ja er is jaren geleden licht fatty liver problematiek gevonden op een scan en ik weet dat veel mensen het zullen gebruiken als reden dat dit niet vetfobie is maar weigeren om in of uit te sluiten of dat het nu is, omdat je toen wat zag en mijn lichaam ziet als een veroordeling van wie ik ben. De nummers stijgen nu, en toen niet. En snel, en toen niet. En verdubbelen binnen jaar en toen niet. Weigeren omdat ik dik ben is niet ok. 

We moeten stoppen medisch vetfobie te accepteren. We moeten stoppen met het idee: "dan moet je maar afvallen, dan gebeurt dat niet." alsof je discriminatie mag en kan verdienen. Alsof dikke mensen laten oplossen tot ze niets zijn belangrijker is dan vet discriminatie oplossen.

Niet mijn gewicht, niet wat voor aandoeningen je denkt dat mijn dik zijn veroorzaakt maar vooroordelen zijn het gevaarlijkst en dodelijkst. Discriminatie komt niet door mijn kilo's maar jouw oordelen over mijn kilo's. Het probleem ligt daarin bij jou en niet bij mij. Laat mij niet diegene zijn die daar continue de consequenties van moet dragen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Komt een "vrouw" bij de dokter

De series

Mijn allergien en de dingen die ik niet eet