Ik ben al meerdere maanden helemaal niet meer buiten geweest

 19 November, morgen exact 3 maanden terug, was de laatste keer dat ik naar een ziekenhuis moest. Ik moet vrijdag weer, maar zorg afspraken zijn eigenlijk de enige afspraken waarvoor ik naar buiten ga. Ik heb al 3 maanden geen stap buiten de deur gezet. Tenzij je die ene keer telt dat het zo hard regende en winderig was dat ik achter een pakketje aan moest rennen (die mijn partner normaal naar binnen neem).

Ik heb de privilege dat ik een partner heb, maar ik ben 1 van de vele miljoenen mensen die zo hun tijd door brengen. Alleen naar buiten wanneer het moet en niet anders kan. Vanaf 27 Januari zijn gestaag veel risicogroepen in isolatie gegaan. De eerste groep zit dus sinds dan al 11 maanden in isolatie.

Ik kan eerlijk zeggen dat mijn mentale gezondheid niet super is, noch mijn fysieke. Dit doet wat mijn lichaam. En al was ik veel al gewend, tenslotte ben ik bedlegerig door mijn aandoening en spendeer ik al jaren meeste van mijn tijd geisoleerd, dat helemaal niets meer buiten de deur kunnen doen, doet wat met je. Het zijn die kleine interacties, of de geur van bomen, de wind door mijn haren, dat stukje dat ik zelf liep zonder rolstoel al was het maar een paar honder meter. 

Wat ook niet help is dat we nu maanden later zijn en iedereen covid moe is en vergeet dat de pandemie nog hard door raast en dat risiogroepen nog steeds de schuld krijgen van alles. We zijn de redenen dat dit gebeurt, of dat mensen hun baan verliezen of dat zelfmoord toeneemt of of of...... en de media haakt daar er op in. Ik ben zo moe van constant al die dingen lezen. 

En dan krijg je ZwagerMuts. Begrijp mij niet verkeerd, want het kan mij weinig interesseren wat ze doet, ze heeft mij op block en dat scheelt mij het werk het zelf te hoeven doen. Niets wat zij doet verbaast, en het doet mij ook niet echt pijn, niet voor mijzelf in ieder geval, wel empathie over het effect op anderen. Maar dat bordje, man. Dat bordje. En dan niet eens omdat ze mij verbaasde dat ze zo dacht, zoals ze op dat bordje had staan. Nee omdat we in een maatschappij leven in Nederland in dat het ok is om zo over mensen te praten. Ze voelde zich veilig genoeg dit te posten en wist dat het dr geld op zou leveren. 

En ook mensen aan mijn kant van het politiek spectrum vergeten te vaak nog dat wij ook geholpen zijn met dat hun niet vergeten dat de maatregelen er voor een reden zijn. Dat het nu gewoonweg niet handig is te protesteren. Dat het gaat om mensenlevens en statistieken. Ik wil never nooit niet wat links doet vergelijken met wat ze aan rechts doen qua protesten en shit want ze proberen nog wel aan wat maatregelen te houden en dat doen ze bij andee protesten helemaal niet, maar ze vergeten soms dat wij, risicogroepen ook nog bestaan. Het is gelukkig wel zo dat regelmatig, niet altijd, wanneer je aankaart van joeh hallo dit is niet handig, dat er geluisterd wordt. 

Rechts echter? Rechts hun protesten zijn tegen ons, tegen de maatregelen, tegen de maatschappij, voor de ego, voor de ik, voor de dood van anderen zolang ze het zelf niet zijn, voor lijden, voor bizarre redenen waarin ze denken dat zij, ZIJ, de status quo die mensen aan het vermoorden zijn met hun maatregelen, de vrijheidsstrijders en het verzet zijn. Dat zijn ze niet. Ze zijn de nazi's. De eugenecisten. De mensen die wegkeken van de fascisme. Ze zijn de bad guys en de villains. Het verzet zou op hun hebben gespuugd. 

Ze denken dat ze helden zijn, maar de slechterikken denken dat altijd is het niet? De maatschappij en de media geeft ze ruimte zo te denken. Dus of het alleen hun schuld is dat ze zover gaan, nou nee.

Het is blauwe maandag vandaag. Ik zit hier met mijn haar in de Henna zonder bril te turen naar mijn scherm (sorry voor grove fouten, ik zag mijn scherm rot) en vraag mij af of ik mij op dit moment depressiever voel dan andere dagen. Ik weet het niet. Tijd is een illusie wanneer je al zolang in isolatie zit. Vandaag is iig 1 van die dagen waarin de lucht extra zwaar is. Maar of ik moe ben of depressiever, och ja. Het is wat het is. Ik haat Nederland vandaag net zoveel gisteren en misschien haat ik Nederland morgen een beetje meer. We, shall see.