Ik ben niet ok.

Het is moeilijk om open te zijn over dingen wanneer het emotioneel gezien niet goed gaat. Het is niet zo zeer de vooroordelen die bestaan rondom psychische problematiek, wat een probleem is maar ik laat mij er niet door tegen houden. Het is iets anders. Praten maakt dingen realistischer. Ik ben ook iemand die dingen graag wil vertellen, maar er niet over wil praten tenzij het is met mensen die exact weten wat ik bedoel. Empathische reacties als sorry, beterschap, etc zijn reacties waar ik vaak ook gewoon niet weet wat ik er mee moet doen. Dus ik probeer en ik stop. Probeer en stop weer. Probeer en stop. Waardoor het lijkt alsof ik alleen maar kleine kutproblemen heb en niet continue bezig ben met hetzelfde. 

En misschien is het eigenlijk wel ook de vooroordelen ook over mentale problemen bij mensen met chronische aandoeningen. Hoe snel zeggen ze bij ons wel niet dat dingen tussen de oren zitten wanneer dingen ergens anders in het lichaam plaats vinden? En hoe snel noemen ze de maatregelen die wij nemen niet paniek en angst? Hoe snel worden we niet meer serieus genomen wanneer we naast fysieke dingen ook psychische dingen ervaren? Die intersectie tussen beiden ervaren en hebben is zo ongelooflijk rot en de stigma op psychische problemen is nog zo groot. Ik heb waarschijnlijk best veel van die dingen geinternaliseerd.

Maar deze pandemie vreet mij op, man. Ik ben zo ongelooflijk moe. Uitgeput tot het bot. Burn out lijkt vrij zeker te zijn want zelfs dingen die ik leuk vind te doen, of belangrijk vind of in ieder geval met passie doe, geven mij nu paniek. Ik merk het ook, doordat ik al c-ptss heb dat ik echt trauma aan het opbouwen ben, Ik vind bijna niets meer plezierig, ben hooguit boos of neutraal. Ik huil at random, om het minst geringste. Zelf zorg als haren kammen heb ik energie niet meer voor. Tiktoks maken doe ik maar vind ik ook niets meer aan vaak. Risicogroepen, het gevecht ervoor? Ik moet alles uit mijn tenen halen want mijn cognitieve disfunctie groeit alleen maar en waar dingen bedenken makkelijk ging, moet ik nu uren denken over de meest simpele dingen en ik vergeet zo snel wat ik wou zeggen.

Dit is echt niet ok, mensen. We praten over mental health over alles en nog wat behalve de mental health van risicogroepen die we enkel zien als mensen die thuis blijven en zeuren over maatregelen. We zijn echt op. Kapot aan het gaan door 14 maanden van deze dodelijke eugenetica, en leven in een wereld die ons dood wil hebben. We moeten deze gesprekken houden. Ik zie om mij heen mijn omgeving, mijn risicogroep vrienden kapot vallen, 1 voor 1 voor 1. En dan daarboven gaan we moorddadig versoepelen en komt er een code Zwart. 

Mogen we ajb bestaan, mogen we ajb overleven? Mag het ajb genoeg zijn? Want ik weet niet hoe langer we het zo blijven trekken. We leven niet, we gaan door op pure wanhoop en woede en dat is onmenselijk. We moeten hier over praten. Dit is niet ok. We zijn niet ok.