Tijd voor Genderidentiteit

 Goededag en happy pride mensen! Sommige mensen die deze blog lezen zullen mij niet perse op Twitter volgen, en voor hen: Hoi Ik ben Jacquie, Ik heb een niet binary gender, en ik gebruik hen/hun pronouns. Sommigen die eerdere blogposts hebben gelezen en mij op Twitter volgen weten dit al wel.

Al praat ik regelmatig over mijn genderidentiteit, de emotionele aspecten ervan is niet iets waar ik heel vaak openlijk over praat. Althans niet de diepe dingen. Ik ben online openlijk nonbinary, ik praat over transfobie of over mijn intersecties hoe het effect heeft op elkaar, maar weinig tot niet over: Wat ervaar ik nu? Identificeer ik op specifieke manieren? Ben ik nog zoekende, of secuur in mijn identiteit? Ervaar ik dysforie? Wil ik een genderpsycholoog bezoeken? Etc etc etc.

Het zijn dat soort vragen die dieper ingaan op wie ik nu echt ben en wat ik ervaar en het is niet het soort ding waar ik goed in ben om eerlijk te zijn. Maar ik denk dat het ook wel eens kan helpen om te horen hoe en wat. Ik ben niet van plan een complete open boek over die dingen te worden, want sommige dingen hou ik liever bij mijzelf, en om eerlijk te zijn: Some things I haven't figured out yet.

Laten we ergens beginnen? Hoe identificeer ik specifiek? Aangezien nonbinary en genderqueer overlappende paraplu termen zijn voor mensen die niet vrouw of man zijn, overlapt het dus veel verschillende soorten identiteiten. Ook a-gender, het niet hebben van een gender valt eronder. 

Niet iedereen ervaart gender op dezelfde manier. Er is dit overkoepelend idee dat iedereen gender op dezelfde manier ervaart maar gender is een spectrum, en dat geld zelfs voor cis mensen. Cis mensen ervaren niet perse hun gender identitiek, de overlap is dat dit is hoe zij vrouw of man zijn ervaren en dit is als vrouw en man zijn zien. Nonbinary mensen ervaren nonbinary zijn niet op dezelfde manier. 

Waar zit ik op het spectrum? Wat voor mij de term lijkt te zijn die mijn situatie beschrijft is genderfluid. Soms twijfel ik over de term, maar dat is meer omdat ik zelfs na jaren nog steeds op een plek zit van ontdekken en snappen. Imposter syndroom heeft er ook mee te maken. Maar het heeft te maken vooral met dat dat wisselend gevoel van gender verwarrend kan zijn.

Genderfluid zijn is ongelooflijk complex. Meest van de tijd ervaar ik eigenlijk geen gender, maar andere momenten is dat anders. De twee na grootste ervaring is vaak als een femme masc persoon, ik voel mij als een man die zich vrouwelijk wil uiten en die setting is ongelooflijk complex.

En dan zijn er de momenten wanneer je volledig man of vrouw voelt, en boy dan slaat de imposter syndrome hard toe. Ben ik toch een trans man? Ben ik een fakende vrouw? Hebben mijn emoties effect op mijn genderidenteit of is het andersom? En en en en.... Ik denk dat het al duidelijk begint te worden waarom ik er niet vaak over praat. Gender is een spectrum en mijn gender is een spectrum. Hey, is mijn gender dan gewoon gender?

Dit is ook de reden waarom ik in de toekomst naar een genderpsycholoog wil. Ik ben 100% nonbinary, maar ik wil al die gedachten uit elkaar halen, werken aan imposter syndroom en geinternaliseerd transfobie.Secuurder worden in wie ik weet dat ik ben. Maar dat is voorlopig nog niet mogelijk, omdat ik medisch in de kast moet blijven.

Enfin, ik vind het wel fijn meestal om femme presenting te zijn. Maar het is tegelijkertijd ook wel een onderdeel van mij die ik moeilijk begin te vinden. Niet vanwege dysforie perse, al heb ik dat ook, maar omdat ik weet dat de maatschappij mij leest als vrouw en dat versterkt wordt door hoe ik er uit zie. 

Mevrouw, zij, haar, jongedame, etc etc het is frustrerend op en top. Ik begin het steeds moeilijker te vinden om een jurk aan te trekken en gewoon mijzelf te zijn. De maatschappij is zo binary. De realiteit is gewoon,mijn jurk heeft geen gender, stop met shit genderen dat geen gender heeft. Echt de echte gendernonsense en gender-agenda is mensen die hun mannelijke hond perse blauwe trui aandoen alsof een dier een reet kan schelen wat gender expressie is en roze de eind van wereld vind.

Dysforie heb ik helaas wel, en ik merk ook dat het mij extra moeite kost wanneer ik het ervaar, want niet alleen voel ik sterk het gevoel van dysforie, het is niet het soort dysforie dat geholpen is met operaties. Omdat het oa niet altijd is die dysforie, omdat operaties iets is wat ik sowieso gewoon fysiek niet aankan, en omdat ik genderfluid heb en mijn dysforie afhankelijk is van waar ik op het spectrum zit die dag. 

De meeste problemen heb ik met mijn borsten maar goed, iedereen die mij kent weet dat ik veel tiet ben, dus ja. Zijn niet echt te ontwijken? Misschien doe ik daar dus nog wel wat mee, maar dat is niet de plek waar ik nu ben om daar goed over te denken. 

Enfin, ik heb moeite soms met wie ik ben en hoe ik ben, maar dat maakt mij niet minder nonbinary, niet minder genderqueer niet minder genderfluid. Het is de maatschappelijke verwachtingen van gender doorbreken dat de complexiteit veroorzaakt. Ik ben aan het leren wie ik ben en niet wie de maatschappij wil dat ik ben. En dat kost tijd, energie en psychische problemen.