Woonverzet Speech Den Haag

 

Vandaag zou iemand van Feminists Against Ableism mijn speech hebben gegeven op het woon verzet. Ik had deze speech graag zelf voorgedragen,  maar als iemand die in de risicogroep zit voor Covid is het voor mij niet veilig om daar te zijn omdat tijdens een protest de maatregelen niet altijd goed gehandhaafd kunnen worden en er bovendien vanuit de overheid te weinig maatregelen waren voor een lange tijd. 

Ivm de hoge besmetting cijfers is het echter voor meeste gehandicapte mensen gewoon niet meer veilig te doen. Want zelfs mensen die niet officieel in de risicogroep vallen kunnen veel, soms zelfs dodelijke, schade oplopen van een besmetting met Covid. Daarom hebben veel gehandicapte mensen niet de mogelijkheid daar te zijn. Kunnen protesteren in een pandemie met zulke hoge cijfers is een privilege die we bij Feminists Against Ableism niet hebben. We zullen dus niet daar speechen.

Ik had daar willen zijn maar de pandemie is niet over omdat ik dat zo graag wil. Toch had ik de stem van dikke, bisexuelen, trans (nonbinary) gehandicapte mensen graag representatie gegeven. Binnen Feminists Against Ableism hoef ik echter niet bang te zijn dat mijn stem verloren gaat. Ik sta vast in de toekomst nog wel ergens die representatie te bieden. Ik hoop dat iig online mijn speech lezen toch nog een manier is om mijn stem te laten horen als het gaat om de wooncrisis.

Op mijn blog staat de volledige speech. Mensen die gaan en het woonverzet zelf heeft mijn support, er is een woon crisis. Helaas is er ook een covid crisis. Daarom de vraag voor iedereen die gaat: Vergeet je gehandicapte medestrijders dus niet! Houd afstand, draag je mondkapje, doe regelmatig een zelftest, blijf thuis en laat je testen bij klachten. Wat je meeneemt van een protest kan op iemand anders zijn stoep belanden, wees dus ajb voorzichtig. Wees solidair met je gehandicapte medemens. De pandemie is rot, maar het is niet over.

 

*****

Hallo mijn naam is Jacquie, ik gebruik hen/hun pronouns, en ik ben hier voor Feminists 

Against Ableism.

Even een waarschuwing vooraf. Ik ga in het begin van deze speech praten over 

mishandeling. Ik ga niet in op details maar weet dat sommige mensen zo'n 

waarschuwing kunnen gebruiken.

Veel van onze ervaringen als mens worden omgezet in statistieken en cijfers. 

Als een gemarginaliseerd persoon ken ik de berekeningen over mijn leven. 

Mijn kans op een baan, mijn kans op een slechte behandeling in de zorg en hoe groot 

de kans is dat ik door geweld wordt getroffen zijn enkele van deze cijfers. Deze cijfers 

vertellen hoeveel mensen samen met mij vastzitten in ontoegankelijke huizen. En 

ervaring vertelt mij dat wij geen enkele gehandicapte persoon kennen zonder een 

ontoegankelijke woonverhaal.

Waarom praat ik over die nummers? Nou. De wooncrisis komt niet alleen. Ik heb het 

geluk dat ik op dit moment zelf veilig is maar dit geldt lang niet voor alle gehandicapte 

mensen. Die eerder genoemde statistieken laten zien dat gehandicapte mensen tot wel 

7x meer gevaar lopen voor vormen van geweld en mishandeling. Seksueel, relationeel 

of institutioneel geweld door begeleiders of verzorgers maken veel slachtoffers onder 

gehandicapte mensen. Gebrek aan erkenning en herkenning in maatschappij zorgt 

ervoor dat we er niet snel aan kunnen ontsnappen. “Er wordt voor je gezorgd, zo erg 

kan het niet zijn,” wordt er gezegd. Er zijn daardoor te weinig hulpinstanties voor ons, 

en we vallen door de mazen van het net. Daarbovenop komt dat er bijna geen 

toegankelijke huizen beschikbaar zijn, en door de wooncrisis de urgentieverklaring 

niet meer met spoed behandeld kan worden. Mensen kunnen hierdoor amper 

ontsnappen aan geweld, en we weten dat het resultaat daarvan niet fraai kan zijn.

Maar dit is niet de enige manier waarmee we door de mazen van het net vallen. 

Gehandicapte mensen zijn bovendien ook flink vertegenwoordigd onder de mensen die 

geforceerd op straat leven. Grof behandeld en onderbehandeld raken wij huis en zorg 

kwijt.

Teveel mensen leven met 1 voet op de straat. Niet alleen gehandicapte mensen. 

Discriminatie en groeiende armoede houdt mensen in onzekerheid over hun huisvesting. 

We leven in 1 van de rijkste armste landen in de wereld, waar 60% van de armste 

mensen gewoon een negatief vermogen hebben. En als je dan op straat belandt, 

hoe ga je er dan weer uitkomen? Naar welk huis ga je in een wooncrisis?

De enige groep mensen waarvoor dakloosheid een keuze is, is de overheid die het laat 

gebeuren. Dit is een direct resultaat van het niet serieus nemen van de problemen in 

de maatschappij en het laten oplopen van crisis tot crisis. Van de afbraak van de GGZ 

tot de wooncrisis waarvoor we hier zijn. De wooncrisis die ook laat zien dat de afbraak 

van de maatschappij voor financieel gewin een bewuste keuze is.

Waar zijn de betaalbare woningen? Waar zijn de veilige plekken en huizen die thuis 

kunnen worden? Waarom zijn ze niet toegankelijk? Waarom laten we zoveel 

woonruimte leeg staan? Nee, niet alleen wordt er niet genoeg gebouwd, en al helemaal 

niet genoeg toegankelijk gebouwd, huizen staan leeg, worden onbetaalbare 

koopwoningen of geprivatiseerd. Zoveel mensen leven in armoede. Wie kan een veilig 

onderdak tegenwoordig nog betalen?

Ik ben een dik, gehandicapt, queer, trans mens, en elke keer wanneer ik naar private 

huur gluurt, zie ik daar dus echt geen uitzicht uit een moeilijke situatie, maar alleen 

hoe het nog erger kan. Niet alleen financieel of qua ontoegankelijkheid, maar ook 

gebaseerd op wie ik ben, krijg ik geen teen over de drempel. Dik, gehandicapt, queer 

en trans zijn kunnen allemaal leiden tot afwijzing. Discriminatie is een verdienmodel. 

Zijn dit de huisjesmelkers waar we zo positief over moeten zijn volgens het kapitalisme?

Met mijn marginalisaties is sociaal wonen ook niet altijd veilig, in mijn directe 

omgeving moet ik als non binary trans persoon tenslotte in de kast blijven, maar het 

probleem is hoger in de private huur. De groep mensen die voor problemen kan zorgen, 

bevat opeens ook je huisbaas. Zonder de benodigde bescherming die sociaal wonen 

biedt, wat dan?

Nee. Ik kan dat dus wel schudden. Ook onderzoek laat zien dat jouw marginalisaties 

leiden tot afwijzing. Ras, migrant status, handicap, gender, seksualiteit, je gewicht, 

jouw geloof, sekswerker zijn, al deze dingen bemoeilijken je woonsituatie en het krijgen 

van een huis. Het is niet alsof Nederland vrij is van vooroordelen. 

Ja, het blijft de vraag. Waar gaan we met zijn allen heen zonder toegankelijke 

betaalbare huizen? Als alles is weg geprivatiseerd voor de bottom line? Niet de mens, 

maar de euro? Waar gaan we straks die huizen van betalen dan als de prijzen blijven 

stijgen en de inkomsten blijven dalen? Dit land faalt ons en het moet stoppen. 

De wooncrisis komt niet alleen. We hebben een hoop te fixen in dit land, en niet alles is 

op te lossen met een woning. Maar we kunnen daar een start maken, zodat we de 

veiligheid en rust hebben van een thuis. Dit basisrecht is belangrijk! Iedereen heeft 

recht op een veilige huis zonder angst het te verliezen. Niet alleen rijke mensen. 

Wonen is een recht en geen luxe! Sociaal wonen moet SOCIAAL zijn. Betaalbare, 

toegankelijke huizen voor iedereen, NU!